The Thai word for blog is บล็อก. I have no clue what the อ็ is doing here. I only know of two uses for this mark: replacing the อะ in เอะ (and แอะ, mostly in loanwords) if it's followed by a consonant (เกะ but เก็บ) and in the linking particle ก็, which is pronounced like เก้าะ or ก้อ.
Okay so what is that thing called anyway...
It's called ไม้ไต่คู้.
The wiki entry only lays out the two uses I already mentioned. Interesting it gives น็อก as an example of the อะ replacement rule. This confuses me. น็อก is pronounced with a high tone, where นอก would be falling. อ็ must indicate a shortened vowel (which would raise the tone).
Since it only seems to occur before the vowel ออ, I'm going to assume that อ็ is specially used to shorten this vowel only. A short ออ is normally written as เอาะ, which is a strange mess of characters. If you wrote น็อก using this form, it would be เน็าก, which is very confusing.
My hypothesis is that อ็ is used to shorten the vowel อ in loanwords, simply to avoid confusion. The pronunciation of บล็อก is /bàlɔk/, the 2nd syllable being high, which is consistant with this.
Of course, now I notice that เอาะ is listed in the wikipedia entry as a vowel that อ็ acted upon, and the matching example is น็อก. I'm also noticing that the pronunciation of ก็ I gave was a pretty huge hint as well. Oh well, it's fun to work these things out on my own.
น็อก, by the way, is a borrowing of the English word "nock". While looking all this crap up, I stumbled upon the Thai word for crash-helmet:หมวกกันน็อก. Literally, "knock" hat.
Showing posts with label orthography. Show all posts
Showing posts with label orthography. Show all posts
Friday, March 6, 2009
Tuesday, March 3, 2009
The Life and Times of ฃ
Wikipedia can be quite the timesink for me. The Thai language version is proving just as bad.
While looking at the pages for various languages, I stumbled upon the one for ฃ, which is one of Thai's obsolete characters. It's wikipedia page is mammoth. While most ตัวอักษรไทย get three lines, ฃ gets its own novella.
I can read some of it, but several sentences in the first paragraph stymied me and it would take me a long while to work through the entire thing.
Here, at least, are the sections:
Here is section 4, and my attempt at a translation.
นักภาษาศาสตร์ได้ศึกษาประวัติความเป็นมาของพยัญชนะ ฃ และสันนิษฐานว่า ฃ นั้นเดิมมีฐานเสียงที่แตกต่างจากฐานเสียงของ ข โดยมีลักษณะเสียงเป็น พยัญชนะลิ้นไก่อโฆษะ ซึ่งพบได้ในภาษาต่าง ๆ ในกลุ่มภาษาไท และภาษาอื่น ๆ กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ เสียง ฃ และ ฅ ในสมัยสุโขทัยนั้นออกเสียงลึกกว่าเสียง ข (ไข่) และ ค (ควาย) เวลาที่ออกเสียง ข (ไข่) และ ค (ควาย) โคนลิ้นแตะที่เพดานอ่อน ส่วน ฃ และ ฅ นั้น โคนลิ้นจะแตะที่ส่วนที่ถัดเพดานอ่อนเข้าไปอีก ซึ่งในปัจจุบันไม่มีเสียงนี้ในภาษาไทยมาตรฐาน นอกจากนี้จากงานค้นคว้าของนักวิชาการ 2 คน คือ Jean Burney กับ ศาสตราจารย์ยอร์ช เซเดส์ ซึ่งเปรียบเทียบกับภาษาลาวและภาษาไทถิ่นต่าง ๆ แล้วสรุปว่า ฃ กับ ฅ เป็นคนละเสียงกับ ข (ไข่) และ ค (ควาย)[11]
Linguists studied the history of ฃ and surmise that ฃ formerly had a (original sound?) different from the sound of ข, by being an unvoiced uvular consonant, which was found in other languages in the Tai family, and other languages. In other words, ฃ and ฅ were pronounced (deeper?) than ข and ค during the Sukhothai era. When pronouncing ข and ค, the base of the tongue touches the (soft palette?) As for ฃ and ฅ, the base of the tongue will touch the (front?) part of the (soft palette?) (repeatedly?). Today, this sound doesn't exist in standard Thai. Except from the research of two scholars, Jean Burney and ยอร์ช เซเดส์, who drew a comparison between Lao and various Tai dialects and summarized that ฃ and ฅ were different sounds from ข and ค.
ฐานเสียง- Just one of many linguistic terms I can't possibly translate at this point.
ลิ้นไก่ Uvula, literally "Chicken tongue"
กล่าวอีกอย่างหนึ่ง In other words
This is going well.
เป็นที่น่าสังเกตว่า ฃ มีใช้ในตำแหน่งที่เป็นพยัญชนะต้น ไม่ปรากฏในตำแหน่งตัวสะกดเลย นอกจากนี้ยังมีข้อที่น่าสังเกตว่าคำว่า "ขวด" ซึ่งเป็นชื่อของพยัญชนะตัวนี้ ก็ไม่เคยเขียนเป็น "ฃวด" มาก่อนเลย[35]
It is notable that ฃ is ranked as an upper-class consonant. It is never seen as a final consonant. Besides this, a notable point is that the word ขวด, which is the name of the consonant, was never written as ฃวด before.
ฃ และ ฅ เริ่มจะหายไปจากภาษาปัจจุบันนั้น เกิดจากลักษณะธรรมชาติของภาษาที่ว่าเสียงใดเป็นเสียงโดดเดี่ยว ไม่มีความสัมพันธ์กับพยัญชนะใดเป็นพิเศษจะเปลี่ยนแปลงเสียง หรือสูญเสียเสียงได้เร็วกว่าพยัญชนะที่มีความสัมพันธ์กันอย่างแน่นแฟ้น ยกตัวอย่าง เช่น ป ต จ ก อ มีความสัมพันธ์กันอย่างแน่นแฟ้น เพราะเป็นเสียงก้อง ไม่มีลม เนื่องจาก ฃ และ ฅ เป็นเสียงโดดเดี่ยว เมื่อเวลาผ่านไป ฐานที่เกิดขึ้นจาก ฃ และ ฅ จะเขยิบขึ้นมากลายเป็น ข และ ค ตามลำดับ[36]
(This paragraph has a lot of jargon and I've put words I don't fully understand in quotes.)
ฃ and ฅ began to disappear from the contemporary language. Due to the natural characteristic of language that any sound is a "single sound", there is no "relationship" between any "special" consonants that can change or lose sounds faster than consonants that have a "secure" "relationship". Examples like ป ต จ ก อ have a secure "relationship" because they are "loud" and unaspirated (lit. "have no breath"). Because ฃ and ฅ are single "sounds", as time passed, the "base" that came from ฃ and ฅ shifted to resemble ข and ค, respectively.
ส่วนสาเหตุที่ทำให้เลิกใช้ ฃ (ขวด) และ ฅ (คน) ไปอย่างสิ้นเชิงทีเดียวเลยนั้น คงเนื่องมาจากเครื่องพิมพ์ดีดภาษาไทยยุคแรกในปี พ.ศ. 2434 (สมัยรัชกาลที่ 5) นายเอ็ดวิน ฮันเตอร์ แมคฟาร์แลนด์ ได้ดัดแปลงเครื่องพิมพ์ดีดมาจากแบบของโรงงานสมิทพรีเมียร์ แต่มีแป้นพิมพ์ตัวอักษรไม่เพียงพอ และให้เหตุผลอีกว่า "เป็นพยัญชนะที่ไม่ค่อยได้ใช้ และสามารถทดแทนด้วยพยัญชนะตัวอื่นได้"[37] จึงต้องตัดพยัญชนะออก 2 ตัว คือ ฃ และ ฅ[25] ซึ่งศาสตราจารย์ยอร์ช เซเดส์ได้เขียนเล่าไว้ในหนังสือ "ตำนานอักษรไทย"[38]
As for the reason for the absolute ceased usage of ฃ and ฅ; It may be due to the Thai-language typewriter, which appeared in 1891. Mr. Edwin Hunter McFarland modified a Smith-Premiere typewriter, but the keyboard was not adequate, and he gave explained that "they are characters which are not often used and which can be replaced with other characters." So he had to remove two, ฃ and ฅ, which (some professor dude) wrote about in the book "History of the Thai Alphabet."
So. Mystery solved. It was Edwin Hunter McFarland. In the conservatory. With a typewriter.
While looking at the pages for various languages, I stumbled upon the one for ฃ, which is one of Thai's obsolete characters. It's wikipedia page is mammoth. While most ตัวอักษรไทย get three lines, ฃ gets its own novella.
I can read some of it, but several sentences in the first paragraph stymied me and it would take me a long while to work through the entire thing.
Here, at least, are the sections:
- 1. History of the usage of ฃ
- 1.1.Sukhothai period
- 1.2. Ayuthaya and Thonburi periods
- 1.3. Rattanakosin period
- 2. ฃ in northern dialect (Lassa)
- 3. ฃ compared with "goot" (क्ष) in Sanskrit
- 4. The disappearance of ฃ
- 5. ฃ Today
Here is section 4, and my attempt at a translation.
นักภาษาศาสตร์ได้ศึกษาประวัติความเป็นมาของพยัญชนะ ฃ และสันนิษฐานว่า ฃ นั้นเดิมมีฐานเสียงที่แตกต่างจากฐานเสียงของ ข โดยมีลักษณะเสียงเป็น พยัญชนะลิ้นไก่อโฆษะ ซึ่งพบได้ในภาษาต่าง ๆ ในกลุ่มภาษาไท และภาษาอื่น ๆ กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ เสียง ฃ และ ฅ ในสมัยสุโขทัยนั้นออกเสียงลึกกว่าเสียง ข (ไข่) และ ค (ควาย) เวลาที่ออกเสียง ข (ไข่) และ ค (ควาย) โคนลิ้นแตะที่เพดานอ่อน ส่วน ฃ และ ฅ นั้น โคนลิ้นจะแตะที่ส่วนที่ถัดเพดานอ่อนเข้าไปอีก ซึ่งในปัจจุบันไม่มีเสียงนี้ในภาษาไทยมาตรฐาน นอกจากนี้จากงานค้นคว้าของนักวิชาการ 2 คน คือ Jean Burney กับ ศาสตราจารย์ยอร์ช เซเดส์ ซึ่งเปรียบเทียบกับภาษาลาวและภาษาไทถิ่นต่าง ๆ แล้วสรุปว่า ฃ กับ ฅ เป็นคนละเสียงกับ ข (ไข่) และ ค (ควาย)[11]
Linguists studied the history of ฃ and surmise that ฃ formerly had a (original sound?) different from the sound of ข, by being an unvoiced uvular consonant, which was found in other languages in the Tai family, and other languages. In other words, ฃ and ฅ were pronounced (deeper?) than ข and ค during the Sukhothai era. When pronouncing ข and ค, the base of the tongue touches the (soft palette?) As for ฃ and ฅ, the base of the tongue will touch the (front?) part of the (soft palette?) (repeatedly?). Today, this sound doesn't exist in standard Thai. Except from the research of two scholars, Jean Burney and ยอร์ช เซเดส์, who drew a comparison between Lao and various Tai dialects and summarized that ฃ and ฅ were different sounds from ข and ค.
ฐานเสียง- Just one of many linguistic terms I can't possibly translate at this point.
ลิ้นไก่ Uvula, literally "Chicken tongue"
กล่าวอีกอย่างหนึ่ง In other words
This is going well.
เป็นที่น่าสังเกตว่า ฃ มีใช้ในตำแหน่งที่เป็นพยัญชนะต้น ไม่ปรากฏในตำแหน่งตัวสะกดเลย นอกจากนี้ยังมีข้อที่น่าสังเกตว่าคำว่า "ขวด" ซึ่งเป็นชื่อของพยัญชนะตัวนี้ ก็ไม่เคยเขียนเป็น "ฃวด" มาก่อนเลย[35]
It is notable that ฃ is ranked as an upper-class consonant. It is never seen as a final consonant. Besides this, a notable point is that the word ขวด, which is the name of the consonant, was never written as ฃวด before.
ฃ และ ฅ เริ่มจะหายไปจากภาษาปัจจุบันนั้น เกิดจากลักษณะธรรมชาติของภาษาที่ว่าเสียงใดเป็นเสียงโดดเดี่ยว ไม่มีความสัมพันธ์กับพยัญชนะใดเป็นพิเศษจะเปลี่ยนแปลงเสียง หรือสูญเสียเสียงได้เร็วกว่าพยัญชนะที่มีความสัมพันธ์กันอย่างแน่นแฟ้น ยกตัวอย่าง เช่น ป ต จ ก อ มีความสัมพันธ์กันอย่างแน่นแฟ้น เพราะเป็นเสียงก้อง ไม่มีลม เนื่องจาก ฃ และ ฅ เป็นเสียงโดดเดี่ยว เมื่อเวลาผ่านไป ฐานที่เกิดขึ้นจาก ฃ และ ฅ จะเขยิบขึ้นมากลายเป็น ข และ ค ตามลำดับ[36]
(This paragraph has a lot of jargon and I've put words I don't fully understand in quotes.)
ฃ and ฅ began to disappear from the contemporary language. Due to the natural characteristic of language that any sound is a "single sound", there is no "relationship" between any "special" consonants that can change or lose sounds faster than consonants that have a "secure" "relationship". Examples like ป ต จ ก อ have a secure "relationship" because they are "loud" and unaspirated (lit. "have no breath"). Because ฃ and ฅ are single "sounds", as time passed, the "base" that came from ฃ and ฅ shifted to resemble ข and ค, respectively.
ส่วนสาเหตุที่ทำให้เลิกใช้ ฃ (ขวด) และ ฅ (คน) ไปอย่างสิ้นเชิงทีเดียวเลยนั้น คงเนื่องมาจากเครื่องพิมพ์ดีดภาษาไทยยุคแรกในปี พ.ศ. 2434 (สมัยรัชกาลที่ 5) นายเอ็ดวิน ฮันเตอร์ แมคฟาร์แลนด์ ได้ดัดแปลงเครื่องพิมพ์ดีดมาจากแบบของโรงงานสมิทพรีเมียร์ แต่มีแป้นพิมพ์ตัวอักษรไม่เพียงพอ และให้เหตุผลอีกว่า "เป็นพยัญชนะที่ไม่ค่อยได้ใช้ และสามารถทดแทนด้วยพยัญชนะตัวอื่นได้"[37] จึงต้องตัดพยัญชนะออก 2 ตัว คือ ฃ และ ฅ[25] ซึ่งศาสตราจารย์ยอร์ช เซเดส์ได้เขียนเล่าไว้ในหนังสือ "ตำนานอักษรไทย"[38]
As for the reason for the absolute ceased usage of ฃ and ฅ; It may be due to the Thai-language typewriter, which appeared in 1891. Mr. Edwin Hunter McFarland modified a Smith-Premiere typewriter, but the keyboard was not adequate, and he gave explained that "they are characters which are not often used and which can be replaced with other characters." So he had to remove two, ฃ and ฅ, which (some professor dude) wrote about in the book "History of the Thai Alphabet."
So. Mystery solved. It was Edwin Hunter McFarland. In the conservatory. With a typewriter.
Thursday, February 26, 2009
Thai vs Vietnamese: Round One
I have taken the first tentative steps in to Vietnamese.
Hoo boy.
The tones are interesting. There are six (in the Hanoi dialect), compared to Thai's five. Three of them seem to roughly match Thai's mid, rising, and falling tones. The other three, however, include glottal stops! Very interesting.
The tones are quite easy to write. Thai has a very elegant and insane method to mark tones, involving three classes of consonants, live and dead syllables, long and short vowels, and tone markers. Vietnamese does it much more simply: Each tone has a diacritic, and it is placed over (or in one case, under) the vowel of the syllable.
I'm not sure how to approach the writing system. Tiếng Việt is written in a modified Latin alphabet (like English), and it's very difficult to scan without subconsciously pronouncing it as I do English. I haven't had this problem since Latin class in high school. I do have a vague understanding of the differing orthography of some European languages- but this comes from familiarity with loan words. Vietnamese's phonology is unlike any European language's (or, apparently, Thai's.) So it being written in a Latin script is almost the opposite of helpful.
I need to somehow suppress my instincts until I am comfortable with the spoken language. I should probably seek out an audio-only course of some sort. Teach Yourself Vietnamese has a nice exposition of tones and phonetics, but it's a lot to take in.
Last time I started studying a new language (Arabic), I quickly realized how much Thai I actually already knew, and decided to put my effort in to that language. I hope I don't do that this time, but starting from scratch is honestly a bit daunting.
Hoo boy.
The tones are interesting. There are six (in the Hanoi dialect), compared to Thai's five. Three of them seem to roughly match Thai's mid, rising, and falling tones. The other three, however, include glottal stops! Very interesting.
The tones are quite easy to write. Thai has a very elegant and insane method to mark tones, involving three classes of consonants, live and dead syllables, long and short vowels, and tone markers. Vietnamese does it much more simply: Each tone has a diacritic, and it is placed over (or in one case, under) the vowel of the syllable.
I'm not sure how to approach the writing system. Tiếng Việt is written in a modified Latin alphabet (like English), and it's very difficult to scan without subconsciously pronouncing it as I do English. I haven't had this problem since Latin class in high school. I do have a vague understanding of the differing orthography of some European languages- but this comes from familiarity with loan words. Vietnamese's phonology is unlike any European language's (or, apparently, Thai's.) So it being written in a Latin script is almost the opposite of helpful.
I need to somehow suppress my instincts until I am comfortable with the spoken language. I should probably seek out an audio-only course of some sort. Teach Yourself Vietnamese has a nice exposition of tones and phonetics, but it's a lot to take in.
Last time I started studying a new language (Arabic), I quickly realized how much Thai I actually already knew, and decided to put my effort in to that language. I hope I don't do that this time, but starting from scratch is honestly a bit daunting.
Saturday, February 21, 2009
ภาษาดางๆ
I find these mystery language quizzes very amusing.
Reminds me of House.
Translations of "My Hovercraft is full of eels."
The Thai version is:
โฮเวอร์คราฟท์ของผมเต็มไปด้วยปลาไหล
It uses the masculine pronoun ผม, a female discussing her hovercraft infestation would say:
โฮเวอร์คราฟท์ของฉันเต็มไปด้วยปลาไหล
I assume that you could use เรา to be non-gender-specific. เรา can represent both 1st and 2nd person, singular and plural. I don't really know which way it would be interpreted in a hypothetical sentence with no context.
Also I have to note that the transliteration given for ไหล is "lhai". This is an over-literal transliteration. The ห [h] is silent; It only lends the syllable its inherent rising tone. Which is normally transliterated with a diacritic. (This youtube video has a great explanation of ห.)
This is why I generally avoid transliteration. I know I should use it on this site, to make it more accessible. But it's simply much easier for me to use อักษรไทย.
Reminds me of House.
Translations of "My Hovercraft is full of eels."
The Thai version is:
โฮเวอร์คราฟท์ของผมเต็มไปด้วยปลาไหล
It uses the masculine pronoun ผม, a female discussing her hovercraft infestation would say:
โฮเวอร์คราฟท์ของฉันเต็มไปด้วยปลาไหล
I assume that you could use เรา to be non-gender-specific. เรา can represent both 1st and 2nd person, singular and plural. I don't really know which way it would be interpreted in a hypothetical sentence with no context.
Also I have to note that the transliteration given for ไหล is "lhai". This is an over-literal transliteration. The ห [h] is silent; It only lends the syllable its inherent rising tone. Which is normally transliterated with a diacritic. (This youtube video has a great explanation of ห.)
This is why I generally avoid transliteration. I know I should use it on this site, to make it more accessible. But it's simply much easier for me to use อักษรไทย.
Subscribe to:
Posts (Atom)